Kodeks cywilny przewiduje roszczenia dla poszkodowanych, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu – ciele i duchu. Takim roszczeniem jest zadośćuczynienie, określone w art. 445§1.
Art. 445§1. W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
§2. Przepis powyższy stosuje się również w wypadku pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu.
§3. Roszczenie o zadośćuczynienie przechodzi na spadkobierców, tylko wtedy gdy uznane zostało na piśmie albo gdy powództwo zostało wytoczone za życia poszkodowanego.
Kto wypłaca zadośćuczynienie?
Kodeks cywilny określa, iż zadośćuczynienie powinno zostać wypłacone przez podmiot, który wyrządził poszkodowanemu szkodę. Jest to zatem sprawca szkody. Poprzez system ubezpieczeń dobrowolnych i obowiązkowych odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczyciele przejęli na siebie obowiązek wypłaty zadośćuczynienia w zamian za składkę ubezpieczeniową. Tak jest w przypadku ubezpieczenia OC pojazdu i ubezpieczeniach osób fizycznych. Sytuacja, w której to ubezpieczyciel zobowiązany jest do zapłaty odszkodowania wcale nie oznacza, iż jest to sytuacja komfortowa, bowiem także ubezpieczyciele zaniżają odszkodowania, w tym i zadośćuczynienia.
Wysokość zadośćuczynienia
Na wysokość zadośćuczynienia ma wpływ szereg czynników, w tym najważniejszym jest wielkość szkody jakiej doznał poszkodowany. Zasadniczo wysokość zadośćuczynienia nie jest w żaden sposób ograniczona. Zadośćuczynienie powinno w pełni pokryć doznane szkody. W praktyce ich wysokość w przypadku obrażeń fizycznych może wynieść od kilku tysięcy nawet do kilku milionów złotych.